Test Sony Ericsson F305

Prosty telefon z rozsuwaną obudową, który w dniu swojej premiery (2008. rok) przeznaczony był dla graczy. Aktualnie dla tej grupy docelowej lepiej sprawdzają się smartfony, a F305 trudno uznać za model w jakikolwiek sposób interesujący (poza niską ceną i wysuwaną klawiaturą).

Wykonanie i wygląd

Obudowę w całości wykonano z niezłej jakości plastiku. Jedyna odróżniającą ją cechą jest możliwości zmiany jej elementów w zależności od upodobań. Pokrywa baterii jest dodatkowo pokryta antypoślizgowym materiałem, dzięki czemu dobrze leży w dłoni. Mechanizm rozsuwania działa bez zarzutu, a na wysuwanej klawiaturze dobrze się pisze. Niestety, jej płaskie, połączone ze sobą klawisze uniemożliwiają wygodne pisanie bezwzrokowe. Uwagę zwracają też przyciski dedykowane grom, które nawiązują do konsol PlayStation (nadrukowano na nich X oraz O).

Menu i aplikacje

Telefon korzysta z prostego, bardzo ograniczonego systemu operacyjnego producenta. F305 wyposażono w podstawowe funkcje, a instalację programów ograniczono do prymitywnych aplikacji i gier Java. Z wbudowanych narzędzi warto wymienić przeglądarkę internetową, odtwarzacz muzyczny i wideo, radio FM i kilka mniej istotnych programów. Pewien niedosyt może pozostawiać brak GPS-u, który obecny był już w kilku innych modelach Sony Ericssona z tamtego okresu.

Na osobny akapit zasługują fabrycznie zainstalowane i dołączone na karcie pamięci gry. Jest ich kilkadziesiąt i każdy powinien znaleźć coś dla siebie. Niestety, ich jakość znacznie odbiega od tego, do czego przyzwyczaiły użytkowników smartfony.

Wyświetlacz

Dwucalowy panel LCD o rozdzielczości 176 x 220 pikseli pozostawia spory niedosyt. Jego rozmiar i ostrość jest niewystarczająca w przypadku gier. Jest to tym dziwniejsze, że model Sony Ericsson C702 wyposażono w większy i lepszy panel, mimo że sam telefon nie był tworzony do grania na nim (w przeciwieństwie do F305). Jest on jednak dosyć czytelny w słońcu i wyświetla dobrze odwzorowane kolory.

Aparat

Jego rozdzielczość, czyli 2 Mpix sugeruje, że nie należy spodziewać się po nim cudów. Bez autofocusa nie sposób zrobić ostrego zdjęcia bliskim obiektom, aczkolwiek ogólnie da się zrobić udane zdjęcia, ale tylko w idealnych warunkach oświetleniowych. W innym przypadku liczba widocznych detali spada poniżej akceptowalnego poziomu. Brakuje też diody doświetlającej.

Równie tragicznie przedstawia się sytuacja z nagrywanymi kamerką filmikami w rozdzielczości 176 x 144 pikseli. Ich jakość jest mierna i nie należy zawracać sobie głowy tą funkcją.

Multimedia i Internet

Niestety, multimedialne funkcje słuchawki ograniczają się do prymitywnej przeglądarki internetowej (bądź znacznie lepszej Opery Mini), z której korzystanie jest wyjątkowo niewygodne. Dodatkową niedogodnością jest brak obsługi łączności 3G, bez której strony wczytują się niezmiernie powoli. Nie ma programów do obsługi portali społecznościowych, a odtwarzacz wideo nadaje się tylko do otwierania nagranych telefonem filmików. Drażni też brak wyjścia słuchawkowego mini jack, a obecne gniazdo Fast Port jest bardzo zawodne i zastępuje też wtyczkę micro USB. Wbudowane 10 MB pamięci pomieści zaledwie dwie piosenki, a i tak najpewniej całość zostanie zajęta przez zainstalowane gry. Zamiast popularnych kart microSD użytkownik zmuszony jest do korzystania z trudno dostępnych kart M2 (na szczęście, w zestawie znajduje się nośnik 512 MB).

Bateria

Umożliwia ponad 3 dni całkiem intensywnej pracy (gry, Internet). Niestety, brak portu micro USB uniemożliwia korzystanie z ładowarek przeznaczonych dla innych telefonów.

Podsumowanie

Jest to jeden z nielicznych, klasycznych telefonów dedykowanych grom. Telefon nawet po wyjęciu z pudełka oferuje całkiem pokaźną liczbę tytułów (ich jakość to inna historia). Niestety, nie zmienia to faktu, że obecnie model ten nie ma w sobie prawie niczego interesującego i należy go uznać za ciekawostkę. Znacznie bardziej interesującymi słuchawkami będą stare Nokie (np. Nokia X3) czy inne, lepiej wyposażone Sony Ericssony (np. Sony Ericsson W705).