Test Nokia Asha 200

Nokia Asha 200 to prosty telefon ze sprzętową klawiaturą QWERTY. Nie ma on otwartego systemu operacyjnego i zbyt wielkich możliwości, jednak nadrabia to niską ceną i obsługą dwóch kart SIM jednocześnie.

Wykonanie i wygląd

Wypada kiepsko. Użyty plastik sprawia wrażenie taniego, ślizga się w ręce, a do tego łatwo go porysować. Młodzieży może za to przypaść do gustu dostępność wielu kolorów obudowy.

Nie lepiej wypada klawiatura, która ma niewyraźny skok i daleko jej do ergonomii znanej z terminali BlackBerry. Tylko nieznacznie ułatwia ona pisanie np. SMS-ów i to też tylko w przypadku używania obu rąk jednocześnie.

Menu i aplikacje

Słuchawka korzysta z zamkniętego systemu Nokii, który działa płynnie i bez problemów. Jest też łatwy w obsłudze, co jest ważne w przypadku młodszych osób. Znalazło się w nim nawet miejsce na sklep z aplikacjami Ovi, chociaż należy pamiętać, że w żadnym wypadku nie jest to smartfon, a zasoby sklepu są raczej biedne. Telefon wyposażono w kilka podstawowych narzędzi, takich jak odtwarzacz muzyczny, książka adresowa, przeglądarka internetowa, kalendarz itd.

Wyświetlacz

Ma 2,4 cala i widać po nim, że telefon należy do niskiej półki cenowej. Jego rozdzielczość zapewnia akceptowalną ostrość obrazu, gorzej wypada odwzorowanie kolorów, czytelność w słońcu i kąty widoczności. Drażni też widoczne podświetlenie ekranu przy górnej krawędzi – takie wpadki nie powinny mieć miejsca nawet w budżetowcach.

Aparat

Matryca ma 2 Mpix i jak na swoje parametry robi całkiem znośne zdjęcia. Oczywiście, nie ma co po nich oczekiwać cudów, ale w sytuacji awaryjnej można nim cyknąć fotkę. Niestety, aparat po zmroku robi się bezużyteczny głównie ze względu na brak diody doświetlającej.

Beznadziejne są za to nagrywane kamerką filmiki. Nie nadają się one nawet do odtwarzania na ekranie telefonu, o telewizorze nie wspominając. Ich rozdzielczość (176 x 144 pikseli) była standardem ładnych kilka lat temu, a płynność bardziej przypomina pokaz slajdów niż pełnoprawne wideo.

Multimedia i Internet

To nie jest sprzęt multimedialny. Mały ekran nie sprzyja oglądaniu filmów i przeglądaniu Internetu. Słuchawka nie ma też Wi-Fi i 3G, więc o szybkim wczytywaniu stron i pobieraniu danych można zapomnieć. Niezła jest za to jakość dźwięku na słuchawkach, więc z telefonu można zrobić przenośny odtwarzacz muzyczny. Niestety, konieczne jest zaopatrzenie się w kartę microSD, bo wbudowanej pamięci jest tylko 10 MB, czyli zaledwie dwie piosenki w formacie MP3.

Bateria

Ze względu na brak zaawansowanych metod łączności, telefon wytrzymuje od 3 do 5 dni pracy. To dobry wynik, chociaż nie rewelacyjny. Problemem jest jednak konieczność ładowania ładowarką Nokii. Wejście micro USB jest, jednak nie można nim zasilić słuchawki.

Obsługa dwóch kart SIM

Miłym dodatkiem jest możliwość korzystania z dwóch numerów w tym samym momencie. Podczas nawiązywania połączenia użytkownik może wybrać, z której karty chce skorzystać. Nie ma też problemu z ustawieniem zadań dla poszczególnych kont (np. łączności z Internetem). Trzeba jednak pamiętać, że w trakcie rozmowy działa tylko używana w danym momencie karta, a druga zostaje tymczasowo wyłączona i nie można się na nią dodzwonić.

Podsumowanie

To całkiem ciekawe, proste urządzenie, które sprawdzi się w rękach niewymagającego użytkownika. Najbardziej przypadnie ono do gustu młodzieży ze względu na rozmaite kolory obudów. Poza tragicznym komfortem przeglądania Internetu nie ma ono większych wad i jest przy tym bardzo tanie. Jeśli jednak komuś zależy na niecodziennym wyglądzie telefonu, to Nokia Asha 205 może się okazać znacznie lepszym wyborem.